Sommige woorden blijven aan je kleven. Basklas is zo’n woord voor mij.

Mijn vader gebruikte het om mensen te beschrijven die je vooral níet wilde zijn. Het was een oordeel over wie er niet bij hoorde, wie ‘minder’ was dan ons. Als kind nam ik die boodschap heel serieus. Alles mocht ik worden, behalve basklas. Ik koos voor een opleiding in communicatie en een carrière in de journalistiek – een wereld waarin woorden machtig zijn. Ik werkte harder dan nodig was, zette mezelf op scherp, altijd op zoek naar nóg een bewijs dat ik goed genoeg was.

Tot mijn lichaam de rekening presenteerde. Op 27-jarige leeftijd checkte ik mezelf in op de psychiatrische afdeling van het ziekenhuis. Een zware burn-out, luidde de diagnose. Mijn wereld stortte in, en erger nog: ik voelde me gefaald. Mijn grootste nachtmerrie was werkelijkheid geworden. Ik was basklas.

En toen ging er opnieuw een lichtje branden.

Ik ontdekte de andere kant van het woord. Het Franse basse-classe betekent niet alleen ‘laagste klasse’, het verwijst ook naar een gevoel van minderwaardigheid. Niet alleen voor hoe we anderen beoordelen, maar ook voor hoe we onszelf klein houden. Ik had mijn hele leven geprobeerd iets te ontvluchten, zonder te beseffen dat ik dat ‘iets’ allang in mezelf had verankerd.

Maar wat doe je als het beeld dat je van jezelf hebt, niet blijkt te kloppen?

Voor mij begon daar een zoektocht. Naar zelfkennis, wie ik écht ben en wat ik nodig heb. Naar de impact van taal op ons welzijn. Naar hoe we communiceren, met onszelf en met elkaar. Want als journaliste had ik geleerd hoe je verhalen vertelt die mensen willen horen, maar niet hoe je een boodschap overbrengt die ze liever niet horen. Als trainer leerde ik anderen hoe ze impact konden maken, maar niet hoe ze hun eigen stem konden vertrouwen. Ik ontdekte hoe zelden we spreken vanuit bewustzijn; hoe zelden we écht luisteren, zonder oordeel, zonder te willen reageren. Hoe moeilijk het is om kwetsbaarheid te tonen in een wereld waarin presteren de norm is. Maar ook hoe krachtig het is als je wél de ruimte neemt om te zeggen wat er écht in je leeft.

Daarom startte ik BASKLAS. Niet alleen om mensen te leren praten, maar om hen te helpen begrijpen wat er achter hun woorden schuilt. Om een veilige plek te creëren waar communicatie verbindt, in plaats van verdeelt. En om mensen bewust te maken van de kracht en impact van onze woorden op ons welzijn en onze relaties. Want échte communicatie komt (van) binnen.

En als er één ding is dat ik leerde, dan is het dit: de gesprekken die het meest ongemakkelijk voelen, zijn vaak degene die we het hardst nodig hebben.