De voorbije vijf jaar heb ik me verdiept in de wondere wereld van het ‘helen’. Na een burn-out die als het ware een bekroning was van zevenentwintig jaar door het leven spartelen, leek het eindelijk binnengedrongen dat het een en ander moest veranderen. Wat ik juist moest aanpakken was achteraf gezien nog niet helemaal duidelijk, maar ik was ervan overtuigd dat mijn manier van mens-zijn niet werkte.
Ik ben altijd — wat mensen wel eens omschrijven als — ne bleiter geweest. Films met senioren of dieren in de hoofdrol zijn een garantie voor het openen van de pijpen en de tranen van een ander kunnen al genoeg vloeistof zijn om het vuur dat volgens velen in mijn ogen brandt om te zetten in een vuurzee van emoties. Ik heb er mij lang aan gestoord dat ik zo snel moest wenen.
___serialized2.png?withoutEnlargement&resize=129,29)
___serialized2.png?etag=W%2F%222cea-6792adf7%22&sourceContentType=image%2Fpng&ignoreAspectRatio&resize=495%2B111)
___serialized2.png?etag=W%2F%222cea-6792adf7%22&sourceContentType=image%2Fpng&ignoreAspectRatio&resize=392%2B88){kind=small}